Have you ever fall in love with someone that you shouldn't feel it the way you feel right now?

Sa taong alam mong hindi pwede? 

Sa taong malabong maging pwede..

cause, I know how it feels.. Fall in love with someone... Who impossibly loved you back like the way you feel for him. Like the way you love him.

God knows how much i wanted to try to avoid this feelings..

 I tried.

I tried, and tried, and tried.. But, nothing happens.. As much as i tried to ignore him and this feeling, mas lalo ata siyang lumalala... 

Until one day I already accepted.

Nakaupo ako ngayon sa waiting shed.  Enjoying watching the rain.. I love rainy days. 

Hearing the sound of rain makes me calm.

Maraming estudyanteng nakasilong at marami ring nagtatakbuhan. Yung iba naman ay naglalakad mostly, couples na yung lalaki ay pinapayungan yung mga girlfriends nila.

Yung akin kaya... kailan darating? I laugh at my own thoughts.

Kahit naman may dumadating di ko parin pinapansin. Cause my heart belongs to someone.. 

e, ang puso niya kaya kailan titibok para sa 'kin? 

Mukang malabo nang mangyare 'yon.. 

I sighed heavily, enough na, Sai.. 

It's already 5:50PM at halos maubos na rin ang mga students dahil kinuha na sila ng kanilang mga sundo.

While me.. I'm still here at waiting shed in our school, and waiting the rain to stop. Mag-isa akong uuwi.. alam ko namang walang susundo sakin ngayon, palagi. Kaya wala akong magagawa kundi umuwing mag-isa.

Except, kung nandito siya..

,

"SAI!" Napalingon nang marinig ko ang pangalan ko.

Kumakaway siya habang papalapit saakin gamit ang ngiting palagi niyang ginagamit.

My heart beats fast at tila parang nag Slow-motion ang mga nangyayari sa paligid namin.. Yes, it sounds cringy but, I literally feel this everytime i saw him na papalapit sa 'kin.

Sa kabila ng malakas na ulan.. Naglalakad ka papalapit saakin.. 

Sana 'yung damdamin mo rin...

My best friend, my love..

"Pards! nandito ka pa rin pala" Umupo siya sa tabi ko. Bahagya ko siyang nginitian at umiwas ng tingin. Ngunit lumingon ulit ako ng palihim upang makita siya. Nakita kong inaayos niya ang payong. Nang lumingon ulit siya ay muli nanaman akong umiwas ng tingin.

"Anong oras na nandito ka parin, walang susundo sayo?" He innocently ask. Seriously? Alam niya naman 'yon .. hindi ba? Nakalimutan niya na ba?

"Palagi naman.." Mahinang sagot ko. "Kailan ba nila ako sinundo? matagal na rin nung huling nangyare yun." I added. 

In my pharental view i saw him turn his head in my direction. Siguro ay naaalala niya na. 

"Sai... sorry i didn't--" Hindi niya natuloy yung pagsasalita niya.

"Shh you don't have to say sorry, i understand" i stopped him. i smiled bitterly. "Hindi mo naman kailangang maalala  'yun and besides, it's okay.." Ani ko at ngumiti ng bahagya. I look at him.. I can sense the guilt in his eyes, as if it tells me sorry.. Did he really feel bad?   

"Hey! Ayos nga lang!" Tawa ko at pinalo siya ng mahina sa braso. But, he just.. sigh.

Ayokong maging sensitive kaya mas pinipili kong maging okay at pigilan ang sakit na nararamdaman ko. May parents ako pero para rin namang wala. Nandito nga sila physically pero emotionally? feeling ko mag-isa ako..

Bigla niyang kinuha ang payong at binuksan ito, tumayo siya at biglang hinila ang kamay ko "Tara" napatayo ako dahil sa hatak niya.

Hindi masakit ang paghatak niya. It felt warmth and comfort.. His palm is a bit hot, kaya kahit papaano ay nabawasan ang lamig na nararamdaman ko kanina.

Mahigit kong hinahawakan ang isang strap ng bag ko habang naglalakad kaming dalawa. Hawak niya parin ang palapulsuhan ko, hindi ako makahinga ng maayos habang nagkaka bangga ang aming mga balikat. 

Dati ay normal lang naman ito sa pakiramdam ko, pero ngayon.. Parang lahat nalang ay iba na sa pananaw ko.

Hindi ko alam.

Nababaliw na ata talaga ako.

"JOHN!" Napalingon kaming dalawa sa isang babae. Siya ang tumawag kay john.. 

Si clea. Kumakaway ito kay johnny habang malawak ang ngiti.

kinawayan niya pabalik si clea, at binigyan ng isang malawak na ngiti.

Napa-higpit ang hawak ko sa isang strap ng bag ko at pasimpleng humawak sa dibdib ko nang maramdaman ko ang kirot. 

Ang sakit pala..

Sobrang sakit..

Habang nag ngi-ngitian sila ay umiwas ako ng tingin, all i can do is to bit my lower lip just to stop my tears from falling, dahil pakiramdam ko anong mang oras ay tutulo na ito.

I don't want to feel this.

I hate it, i really hate it.

Ayoko nang maramdaman ang ganitong klaseng pakiramdam.

Kung ganon lang kadaling pigilan, edi sana dati pa..

Sana nagawa ko na...

***

THIRD PERSON POV

Sa gitna ng ulan ay nakatayo ang tatlong estudyante

Ang dalawa'y nakangiti sa isa't isa, samantalang ang isa naman ay tila nadudurog.

Ang sakit. Napaka sakit.

Wala siyang ibang nararamdaman kundi sakit at panlulumo, habang nakikita ang taong gusto niya na ngumingiti sa iba. Ibang klaseng ngiti, napaka ganda ng mga ngiti ni john at clea habang naka tingin sa isa't isa.

'Kailan niya kaya ako ngingitian ng ganiyan..?' wika ni pysche sa kaniyang isip. Nginingitian naman siya ni john ng ganon, pero iba nga lang ang kahulugan.

At iyon ay isang ngiting pang kaibigan lamang.

Hindi madaling mainggit si sai sa ibang tao, pero sa pagkakataong ito ay hinihiling niya na lang na sana ay siya na lang si Clea.

But, after that thought hindi maiwasang matawa ni psyche sa sarili. 'Nakakahiya ka, sai.. Hindi tamang mainggit sa ibang tao, kaya umayos ka' sabi n'ya sa kaniyang isip.

Sa nararamdaman ni psyche ngayon ay alam niya nang hindi lang simpleng pag hanga ang nararamdan niya para sa kaibigan.

She felt so guilty, dahil sa isip niya ay para niyang tina-traydor ang kaibigan. Na g-guilty siya dahil kahit na simpleng bagay lang ang ginagawa ni john para sakaniya ay iba ang kahulugan, non. 

Minsan niya na ring pinapagalitan ang sarili dahil sa mga ganoong pangyayari. 

Alam niyang purong pagkakaibigan lang ang binibigay sa kaniya ni john, pero siya ay iba. Kaya minsan ay hindi niya ito matignan ng deretsahan sa mata, dahil sa hiya.

Pero anong magagawa niya, e puso niya mismo ang nakakaramdam non.

Kahit anong pilit niya ay hindi na talaga mababago ang nararamdaman.

Minsan na rin siyang napapa tanong sa sarili niya, kung kasalanan niya nga ba talaga kung gayong nagmamahal lang naman siya?

Hindi rin natin masisisi ang mga sarili nating nararamdaman, dahil nagmamahal lang naman tayo.

Psyche is one of those girls na kahit anong pagpipigil ang ginawa ay wala pa ring nangyari.

Psyche is one of those girls who questioning herself, if its really her fault to feel this way?

Walang may kasalanan.

Walang mali sa nararamdaman.

Hindi masama ang masaktan, nag mahal lang naman siya.

Hindi masamang makaramdam ng sakit ang isang tao, dahil kapag mahal mo ang isang tao kakambal non ay ang sakit..

Kung walang sakit, hindi pagma mahal ang tawag.

psyche is the girl who can keep her feelings for the sake of your friendship.

Psyche is the girl who can hide the pain she feels, she can sacrifice her own feelings for the man that he loves..

Psyche is the girl who's selfless, she's not selfish.

Psyche is just a human, she can feel pain, too. She's just a girl and she's hurting.

Psyche is one of the girls who can silently felt a breakdown, too. And hide it with a smiles she always use.

Psyche is one of the girls who silently cry all day because of the pain she feels.. for love.

Psyche is one of the girls who fell in love with her best friend.