"ကိုကို....ဘာလို့ငိုနေတာလဲဟင်"

သူထိုင်ငိုနေသည့်အနားကိုရောက်လာကာပခုံးပေါ်လက်ကလေးလာတင်ရင်းမေးလာသည့်ရှေ့ကသူကြောင့်သူမော့ကြည့်မိသည်။

သူ့အရွယ်လောက်ပဲရှိသေးသည့်ကလေးလေးတစ်ယောက်။အတိအကျပြောရလျှင်သူ့ရဲ့အိမ်နီးနားချင်းကလေးလေး။သူဆက်ကြည့်နေတုန်းမှာပဲထိုကလေးလေးမှထပ်ပြီး.....

"Jaeမေမေကပြောပြတယ်ကိုကို့မေမေကကောင်းကင်ပေါ်ကိုရောက်သွားလို့ဆိုအဲ့တာကြောင့်ငိုနေတာလားဟင်"

သူခေါင်းကိုအသာလေးငြိမ့်ပြလိုက်သည်။

ထိုအခါအဲ့ကလေးလေးကသူ့ဘေးကိုလာထိုင်လိုက်ပြီးသူ့ခေါင်းလေးကိုယူကာပခုံးပေါ်တင်စေရင်း......

"ကိုကိုငိုချင်သေးတယ်ဆိုရင်Jaeပခုံးပေါ်မှာမှီပြီးငိုနော်....ဒါပေမဲ့ဒီတစ်ခေါက်ပြီးရင်ထပ်မငိုနဲ့တော့နော်အကြာကြီးငိုရင်နေမကောင်းဖြစ်တတ်တယ်တဲ့"

သူဘာမှပြန်မပြောနေတော့ဘဲထိုကလေးရဲ့ပခုံးပေါ်မှာမှီကာငိုချပလိုက်သည်။စိတ်ထဲမှာမွန်းကြပ်နေသမျှတွေကိုမျက်ရည်တွေနဲ့အတူမျောချလိုက်သည်။ထိုကလေးလေးကသူ့အားဖက်တွယ်လာတော့လည်းသူမရုန်းမိ။

သူအခုချိန်မှာအလိုအပ်ဆုံးကတစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့နှစ်သိမ့်ပေးမှုဖြစ်နေတာကြောင့်ပင်။ပြီးတော့ဘာကြောင့်ရယ်မှန်းမသိ။ထိုကလေးလေးရင်ခွင်ဟာသူ့အတွက်တော့အလွန်ပင်နွေးထွေးလွန်းသည်ဟုထင်မိသည်။

အရွယ်နဲ့မမျှအောင်ခံစားခဲ့ရသမျှတွေကိုပြန်တွေးရင်းလောကကြီးမှာအချစ်ရဆုံး....အားအကိုးရဆုံးအ​မေဖြစ်သူကပါဆုံးသွားသည်ဆိုသောအမှန်တစ်ရားအားသူလက်မခံချင်ပေ။တစ်နေ့ကမှအကောင်းကြီးရှိနေသေးသည့်အမေကဒီနေ့မနက်လည်းရောက်ရောဆုံးပြီတဲ့လား။

ကျက်သရေမဲ့လှတဲ့မနက်ခင်းကိုငိုခြင်းနှင့်ပင်စတင်ခဲ့ရသည်မှာအခုနေ့လည်အချိန်ထိပင်ဖြစ်သောကြောင့်ခေါင်းများပင်စတင်မူးဝေလာသည်။ပါးပြင်တွင်လည်းငိုထားသည့်မျက်ရည်စီးကြောင်းတို့မှာရွဲစိုလျက်။မှီထားမိသည့်ကလေးလေး၏အင်္ကျီပခုံးပေါ်တွင်လည်းသူ့မျက်ရည်များရွှဲစိုနေပြန်သည်။

ခေါင်းထဲမှာမူးနောက်နေပေမဲ့သူအားယူကာထလိုက်သည်။အဲ့တော့ထိုကလေးလေးကသူ့မျက်နှာအားသေချာကြည့်ကာ....

"ကိုကိုငိုလို့ဝသွားပြီလား"

"အင်း"

စကားပြောဖို့တောင်အားပင်မရှိပါသော်လည်းကလေးလေးအား အားနာမိ၍သူရအောင်အင်းတစ်လုံးတော့ဖြေလိုက်ပါသည်။ဒါပေမဲ့မနက်ကတည်းကအစားစားဖို့မပြောနှင့်ရေပင်တစ်ခွက်မျှဝင်အောင်မသောက်ရသေးတော့လည်ပင်းမှာလည်းခြောက်ကပ်နေပြီးတံတွေးကိုပင်မနည်းမျိုချနေရသည်။

ထိုကလေးလေးရဲ့လက်ကသူ့မျက်နှာနားရောက်လာကာပါးပေါ်မှာကျန်ရှိနေသေးသည့်မျက်ရည်အချို့တို့ကိုသူ့ရဲ့လက်သေးသေးဖောင်းဖောင်းလေးနဲ့လာသုတ်ပေးရှာသည်။

"ကိုကိုကအများကြီးငိုထားတာပဲ"

ပါးနှစ်ဖက်လုံးကိုပြောင်အောင်သုတ်ပေးပြီးသွားတော့သူ့အားမျက်လုံးလေးတွေမှေးသွားသည်အထိပြုံးပြပြီး....

"ကိုကိုနောက်ဆိုထပ်မငိုနဲ့တော့နော်" တဲ့။

သူဒီတစ်ခါတော့ခေါင်းပဲငြိမ့်ပြနိုင်တော့သည်။အသက်ကိုဖြေးဖြေးချင်းရှူနေရင်းခေါင်းကပိုမူးလာသည်မို့ထိုနေရာမှထွက်သွားရန်ပြင်လိုက်သည်။

"ကိုကိုသွားတော့မလို့လား"

သူထပ်ပြီးခေါင်းပဲငြိမ့်ပြလိုက်ပါသည်။

"ဒါဆိုကောင်းကောင်းသွားနော်နောက်နေ့မှJaeနဲ့တူတူဆော့မယ်"

ဟုပြောပြီးသူ့အိမ်ဘက်ကိုပြေးထွက်သွားသည့်ကလေးငယ်အားသူအဆုံးထိသေချာလိုက်ကြည့်မိသည်။စိတ်ထဲမှာလည်းထိုကလေးလေးကိုကျေးဇူးတင်မိနေသည်။သူဒီရပ်ကွက်ကိုစပြောင်းလာကတည်းကအဲ့ကလေးလေးကိုသတိထားမိခဲ့ပေမဲ့တစ်ခါမှစကားပင်သေချာမပြောဖူးခဲ့။

ထိုကလေးလေးဆော့နေတာလည်းမြင်ဖူးသလိုငိုနေတာလည်းမြင်ဖူးခဲ့သည်။ဒါပေမဲ့အပေါင်းအသင်းလည်းမရှိခဲ့ပဲပတ်ဝန်းကျင်နှင့်ဝင်မဆံ့သည့်သူ့အဖို့တော့ထိုကလေးလေးနှင့်မိတ်ဖွဲ့ရန်တစ်ခါမျှပင်မစဥ်းစားဖူးခဲ့။ဒါကြောင့်အဲ့ကလေးလေးငိုနေတာမြင်ရင်တောင်သူမမြင်ချင်ယောင်​ဆောင်ဖူးခဲ့သည်။

ဒါပေမဲ့ထိုကလေးလေးကတော့အဲ့လိုမဟုတ်။သူနဲ့လည်းမခင်ပါဘဲကိုကိုဟုခေါ်ကာငိုနေသည့်သူ့ကိုဖက်ပေးပြီးနှစ်သိမ့်ပေးခဲ့သည်။သူအားနာမိပါသည်။ဝမ်းလည်းဝမ်းနည်းမိသည်။ပြီးတော့ထပ်ပြီးပြောလိုက်သေးတာနောက်နေ့မှတူတူဆော့မယ်တဲ့လေ။

သူအဲ့ကလေးလေးမလာခင်ကချထားခဲ့သည့်ဆုံးဖြတ်ချက်ကိုထိုကလေးလေးများသိနေခဲ့ရင်တူတူဆော့မယ်လို့ပြောပါဦးမလား။သူသက်ပြင်းတစ်ခုကိုချလိုက်သည်။

"Lee Juyeon!!!!"

နာမည်ခေါ်သံကြားလို့လှည့်​ကြည့်မိလိုက်တော့နှစ်ယောက်မရှိပါသောသူရဲ့ပထွေး။တစ်နည်းအားဖြင့်ဆိုလျှင်သူ့အားနှိပ်စက်နေသူ။

"မင်းအမေကသေသွားတာတောင်မင်းကဒီမှာလာပြီးအလေ လိုက်နေတယ်ပေါ့!!"

ကြည့်ရတာအရက်သောက်ထားပြန်ပြီထင်ပါတယ်။သူအော်ပြီးပြန်ပြောလိုက်ချင်ပါတယ်။ဒါပေမဲ့ဖြစ်လာမဲ့အကျိုးဆက်တွေကိုမခံနိုင်သောကြောင့်သာငြိမ်ခံနေရခြင်းဖြစ်သည်။

"ကျွန်တော်လာပါပြီ"

မရှိရှိတဲ့အားကိုထုတ်ပြီးစကားပြန်ပြောရင်းခြေလှမ်းများကိုသူ့ရဲ့မသွားချင်သည့်အိမ်ဘက်သို့လှမ်းရသည်။
.............................

နောက်တစ်နေ့မနက်ရောက်တော့အမေမရှိတော့ဘူးဆိုသည့်အသိစိတ်ဖြင့်နိုးထလာရသည်။အသက်ရှစ်နှစ်အရွယ်ကောင်လေးတစ်ယောက်အတွက်မိဘမေတ္တာကိုလိုအပ်ပါသော်လည်းမရနိုင်မှန်းသိနေတော့မတတ်နိုင်ဘူးဟုသာသူတွေးမိသည်။

သူများတွေပြောကြတဲ့စကားတစ်ခုရှိတယ်။မပြည့်စုံဘဲခက်ခဲကြမ်းတမ်းတဲ့ဘဝမှာမွေးဖွားလာရတဲ့ကလေးတစ်ယောက်ကအရွယ်ရောက်ပြီးသားလူကြီးတွေထက်ကိုရင့်ကျက်နေတတ်တယ်တဲ့။

သူ့ကိုယ်သူပြန်စဥ်းစားကြည့်ရင်လည်းအဲ့စကားကဟုတ်နေသယောင်။သက်ပြင်းတစ်ခုကိုလေးကန်စွာချလိုက်ပြီးအိပ်ယာထဲမှထကာမျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီးအောက်ထပ်ကိုဆင်းလာလိုက်သည်။

အရင်လို"သားလေးYeonနိုးလာပြီလား"လို့မေးမည့်အမေလည်းမရှိတော့မနက်ခင်းကတိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်လျက်ပင်။သူ့ရဲ့ပထွေးဖြစ်သူထမလာခင်အထိပေါ့။

အရာရာကသူ့က်ိုနားလည်ပေးရမဲ့အစားသူကပဲအရာရာကိုလိုက်ပြီးနားလည်ပေးနေရသည်။ကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ရသင့်ရထိုက်တဲ့ပျော်ရွှင်မှုလွတ်လပ်မှုတွေဆိုတာဝေးလားဝေး။အနည်းငယ်သိတတ်စအရွယ်ကတည်းကအမေရဲ့နာကျင်မှုတွေရယ်မျက်ရည်တွေရယ်နှိပ်စက်ခံရမှုတွေနဲ့သာကြီးပြင်းလာရသူမို့သူ့ဘဝသူလည်းနာကျည်းစိတ်ပျက်မိပါသည်။

ရယ်တော့ရယ်ရသားနော်။အခုမှအသက်ရှစ်နှစ်ပဲရှိသေးတဲ့ကလေးကသူ့ဘဝသူစိတ်ပျက်နေသတဲ့။ဒီလိုစကားမျိုးကိုသူ့နေရာမှာဝင်ခံစားကြည့်လျှင်ထပ်ပြီးပြောနိုင်ပါ့မလားတော့မသိ။ခံစားမှုဆိုတဲ့အရာကအသက်အရွယ်မရွေးရှိတတ်ကြတာမလို့သူလည်းခံစားတတ်ပါသည်။

ကောင်းတဲ့ခံစားချက်လားဆိုးတဲ့ခံစားချက်လာလည်းသူကောင်းကောင်းခွဲတတ်သည်။ဒါကြောင့်ဆိုးရွားလှတဲ့ခံစားချက်ကြီးတွေကိုရင်ဝယ်ပိုက်ရင်းမနက်စာအတွက်သူ့ဟာသူပြင်နေရသည်။ဟိူလူကြီးသူ့ပထွေးအတွက်ကတော့ကော်ဖီတစ်ခွက်ဖျော်ပေးလိုက်ရင်ရပါပြီ။သူကတော့ရေခဲသေတ္တာထဲကအမေဝယ်ထားပေးလေ့ရှိတဲ့နွားနို့ဘူးလေးရယ်ပေါင်မုန့်ထုပ်ကလေးရယ်နဲ့သာဆိုသူ့ရဲ့မနက်စာဟာပြီးပြည့်စုံသွားခဲ့သည်။

ကော်ဖီကိုဖျော်ဖို့ရေနွေးထည့်တော့မနိုင်တာနဲ့လက်ထဲမှရေနွေးအိုးပြုတ်ကျကာလက်ကိုအပူလောင်ပါတော့သည်။

"အား.......Omma!!!!!!!"

သူနာကျင်စွာအော်တော့ပထွေးဖြစ်သူကရောက်လာကာသူ့အားစိုးရိမ်တစ်ကြီးနဲ့လုပ်ပေးမယ်ထင်ပါသလား။မထင်ပါနဲ့။အပူလောင်လို့နီရဲကျိန်းစပ်နေတဲ့လက်ကိုဆောင့်ဆွဲကာထစေပြီးရိုက်ပါတော့သည်။

"အဲ့လောက်​တောင်နမော်နမဲ့နိုင်ရလား.....ယောကျာ်းဖြစ်ပြီးဒါလေး​တောင်မနိုင်ဘူးလား"

အပြစ်တင်ပြောဆိုသံနဲ့အတူသူ့ရဲ့အပူလောင်ထားသည့်လက်ကိုရောကျန်တဲ့လက်ကိုပါရိုက်နေသောသူ့ရဲ့ပထွေးဆီမှရုန်းပေမဲ့အချည်းနှီးသာ။

သူကငိုတော့ဟိုကထပ်ရိုက်နဲ့နောက်ဆုံးပထွေးဖြစ်သူမောသွားတော့မှသာရပ်တော့သည်။အဲ့တော့မှသူလည်းနာကျင်နေရက်နဲ့ပင်မျက်ရည်တို့ကိုဆက်မကျအောင်ထိန်းရင်းအိမ်ထဲမှပြေးထွက်လာခဲ့သည်။

သူ့ရဲ့ညာဘက်လက်ကိုကြည့်လိုက်တော့အပူလောင်ထာသည့်ဒဏ်ကြောင့်နီရဲလို့နေသည်မှာအရေခွံတောင်လန်ချင်နေသည်။ဘယ်ဘက်လက်ကိုကြည့်ပြန်တော့လည်းအရိုက်ခံထားရသည့်ဒဏ်ကြောင့်အညိုမဲစွဲလို့နေသည်။သူ့လက်နှစ်ဖက်သူကြည့်ရင်းထပ်ငိုမိပြန်သည်။

"ကိုကိုရေ.....ကိုကို"

အသံအရမ်းလည်းမကျယ်အရမ်းလည်းမတိုးသည့်လေသံလေးဖြင့်ခေါ်ရာဘက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ဟိုကလေးလေး။သူကဘယ်လိုလုပ်ပြီးဒီရောက်နေပါလဲလို့တွေးတော့ခါမှသူပြေးလာလိုက်တာထိုကလေးလေးတို့ခြံဘေးနားသစ်ပင်နားရောက်နေမှန်းသတိထားမိတော့သည်။ဒါကြောင့်ဒီကလေးလေးကသူ့ကိုမြင်တာကိုး။

"ကိုကိုငိုနေပြန်ပြီလား"

သူကဘာမှတော့ပြန်မဖြေမိပေမဲ့ထိုကလေးလေးကမနေ့ကလိုသူ့ဘေးနားလာထိုင်ကာသူမျက်နှာပေါ်ကမျက်ရည်တို့ကိုမနေ့ကအတိုင်းတစ်ယုတစ်ယသုတ်ပေးရှာသည်။

သူလည်းဘာမှတော့မပြောမိပေမဲ့ဒီအတိုင်းငြိမ်ခံနေမိသည်။ပြီးတော့မှထိုကလေးလေးကသူ့လက်ကဒဏ်ရာတွေကိုမြင်သွားပြီထင်ပါရဲ့။

"ဟယ်....ကိုကို့လက်ကနီရဲနေတာပဲဘာဖြစ်တာလဲဟင်"

စိုးရိမ်တစ်ကြီးနဲ့မေးလာရှာသည့်ထိုကလေးလေးအားသူဒီအတိုင်းဘာမှပြန်မဖြေဘဲကြည့်လို့နေသည်။

"အပူလောင်ထားတာထင်တယ်......ခနလေးနော်Jaeမေမေသင်ပေးထားတာရှိတယ်ကိိုကိုဒီမှာခနလေးစောင့်နေနော်Jaeပြန်လာခဲ့မယ်"

Juyeonခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တော့သူ့ကိုပြုံးပြပြီးထွက်သွားသည့်ကလေးငယ်။သူလည်းထိုကလေးလေးပြောသလိုအဲ့အပင်အောက်မှာပဲထိုင်ရက်သားလေးစောင့်နေလိုက်သည်။

သိပ်မကြာလိုက်ကလေးလေးပြန်ရောက်လာပြီးလက်ထဲမှာလည်းဆေးဘူးလေးပါလာသည်။သူ့ရှေ့လည်းရောက်ရောထိုင်ချကာသူ့လက်ကိုဆွဲယူလိုက်သည်။

"ဒါJaeမေမေဝယ်ပေးထားတဲ့ဆေးလေအပူလောင်ရင်လိမ်းပေးရတယ်တဲ့....."

ဟုပြောကာသူ့လက်ကိုဆေးလိမ်းပေးမယ်လုပ်တော့Juyeonအနည်းငယ်တွန့်သွားမိသည်။ဒါကိုသတိထားမိတဲ့ကလေးလေးကလည်းသူ့ကိုပြုံးပြကာ

"မကြောက်ပါနဲ့.....ဒီဆေးကမနာပါဘူးနည်းနည်းလေးပဲစပ်တာခနလေးသည်းခံလိုက်နော်"

ဟုပြောရင်းသူ့ရဲ့အပူလောင်နေတဲ့လက်ကိုဆေးလေးလိမ်းပေးရှာသည်။လက်သေးသေးလေးတွေနဲ့သေသေချာချာလိမ်းပေးရင်းနှုတ်ခမ်းလေးကလည်းသူမစပ်အောင်လေမှုတ်ပေးသေးသည်။

"မင်းနာမည်ကJaeပဲလား"

Juyeonမေးလိုက်တော့ဆေးလိမ်းပေးရင်းခေါင်းလေးမော့ကာကြည့်လာသည်။

"Jaeနာမည်အပြည့်အစုံကLee JaeHyunပါJaeလို့ခေါ်ချင်လည်းရတယ်"

"အော်....."

"ကိုကို့နာမည်ကLee JuYeonမလား"

"ဟုတ်တယ်......ဒါနဲ့Jaeကအကို့ကိုဘယ်လိုသိတာလည်း"

"ဒီလိုပါပဲJaeကJaeသဘောကျတဲ့သူတွေဆိုစိတ်ဝင်စားတယ်လေအဲ့တာ ကိုကို့နာမည်ခေါ်တာကြားဖူးလို့"

"နေပါဦးJaeကအကို့ကိုဘယ်တုန်းကစသိတာလည်း"

"ဟိုတစ်ခါတုန်းကကစားကွင်းမှာကိိုကိုဘတ်စကတ်ဘောဆော့တာမြင်ပြီးသဘောကျသွားတာ"

"အော်......"

"ဒါဆိုJaeတို့သူငယ်ချင်းလုပ်လို့ရတယ်မလား"

"သူငယ်ချင်း?"

"အင်းလေ"

သူငယ်ချင်းဆိုသည်အရာမျိုးကJuyeonဘဝမှာတစ်ခါမှမရှိခဲ့ဖူးသောအရာဖြစ်တာမလို့ဒီကလေးလေးကသူ့အားသူငယ်ချင်းလုပ်မယ်လို့ပြောတာကိုသူချက်ချင်းပြန်မဖြေနိုင်သေးပါ။ဒါပေမဲ့သူလည်းဒီလောက်တော့ပျော်ခွင့်ရှိတယ်မလား။သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လောက်ထားပြီးတ​စ်ခြားကလေးတွေလိုမျိုးလေ။ဒါကြောင့်ထိုကလေးလေးခေါင်းကိုအသာလေးသွားဖွလိုက်ကာ

"ရတာပေါ့Jaeရဲ့"

အဲ့လိုလည်းပြောလိုက်တော့သူ့ကိုသွားလေးတွေပေါ်သည်အထိရယ်ပြလာသည့်ထိုကလေးလေး။ဘယ်သူထင်မှာလည်းနော်သူငယ်ချင်းစလုပ်တဲ့ကလေးလေးကတစ်ချိန်မှာသူ့ဘဝရဲ့အရေးပါဆုံးလူတစ်ယောက်ဖြစ်လာမယ်ဆိုတာ။

___________________________________________

Thanks for reading🌸

Zawgyi

"ကိုကို....ဘာလို႔ငိုေနတာလဲဟင္"

သူထိုင္ငိုေနသည့္အနားကိုေရာက္လာကာပခုံးေပၚလက္ကေလးလာတင္ရင္းေမးလာသည့္ေရွ႕ကသူေၾကာင့္သူေမာ့ၾကည့္မိသည္။

သူ႕အ႐ြယ္ေလာက္ပဲရွိေသးသည့္ကေလးေလးတစ္ေယာက္။အတိအက်ေျပာရလွ်င္သူ႕ရဲ႕အိမ္နီးနားခ်င္းကေလးေလး။သူဆက္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲထိုကေလးေလးမွထပ္ၿပီး.....

"Jaeေမေမကေျပာျပတယ္ကိုကို႔ေမေမကေကာင္းကင္ေပၚကိုေရာက္သြားလို႔ဆိုအဲ့တာေၾကာင့္ငိုေနတာလားဟင္"

သူေခါင္းကိုအသာေလးၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။

ထိုအခါအဲ့ကေလးေလးကသူ႕ေဘးကိုလာထိုင္လိုက္ၿပီးသူ႕ေခါင္းေလးကိုယူကာပခုံးေပၚတင္ေစရင္း......

"ကိုကိုငိုခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္Jaeပခုံးေပၚမွာမွီၿပီးငိုေနာ္....ဒါေပမဲ့ဒီတစ္ေခါက္ၿပီးရင္ထပ္မငိုနဲ႕ေတာ့ေနာ္အၾကာႀကီးငိုရင္ေနမေကာင္းျဖစ္တတ္တယ္တဲ့"

သူဘာမွျပန္မေျပာေနေတာ့ဘဲထိုကေလးရဲ႕ပခုံးေပၚမွာမွီကာငိုခ်ပလိုက္သည္။စိတ္ထဲမွာမြန္းၾကပ္ေနသမွ်ေတြကိုမ်က္ရည္ေတြနဲ႕အတူေမ်ာခ်လိဳက္သည္။ထိုကေလးေလးကသူ႕အားဖက္တြယ္လာေတာ့လည္းသူမ႐ုန္းမိ။

သူအခုခ်ိန္မွာအလိုအပ္ဆုံးကတစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွစ္သိမ့္ေပးမႈျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပင္။ၿပီးေတာ့ဘာေၾကာင့္ရယ္မွန္းမသိ။ထိုကေလးေလးရင္ခြင္ဟာသူ႕အတြက္ေတာ့အလြန္ပင္ႏြေးေထြးလြန္းသည္ဟုထင္မိသည္။

အ႐ြယ္နဲ႕မမွ်ေအာင္ခံစားခဲ့ရသမွ်ေတြကိုျပန္ေတြးရင္းေလာကႀကီးမွာအခ်စ္ရဆုံး....အားအကိုးရဆုံးအ​ေမျဖစ္သူကပါဆုံးသြားသည္ဆိုေသာအမွန္တစ္ရားအားသူလက္မခံခ်င္ေပ။တစ္ေန႕ကမွအေကာင္းႀကီးရွိေနေသးသည့္အေမကဒီေန႕မနက္လည္းေရာက္ေရာဆုံးၿပီတဲ့လား။

က်က္သေရမဲ့လွတဲ့မနက္ခင္းကိုငိုျခင္းႏွင့္ပင္စတင္ခဲ့ရသည္မွာအခုေန႕လည္အခ်ိန္ထိပင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေခါင္းမ်ားပင္စတင္မူးေဝလာသည္။ပါးျပင္တြင္လည္းငိုထားသည့္မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းတို႔မွာ႐ြဲစိုလ်က္။မွီထားမိသည့္ကေလးေလး၏အကၤ်ီပခုံးေပၚတြင္လည္းသူ႕မ်က္ရည္မ်ား႐ႊဲစိုေနျပန္သည္။

ေခါင္းထဲမွာမူးေနာက္ေနေပမဲ့သူအားယူကာထလိုက္သည္။အဲ့ေတာ့ထိုကေလးေလးကသူ႕မ်က္ႏွာအားေသခ်ာၾကည့္ကာ....

"ကိုကိုငိုလို႔ဝသြားၿပီလား"

"အင္း"

စကားေျပာဖို႔ေတာင္အားပင္မရွိပါေသာ္လည္းကေလးေလးအား အားနာမိ၍သူရေအာင္အင္းတစ္လုံးေတာ့ေျဖလိုက္ပါသည္။ဒါေပမဲ့မနက္ကတည္းကအစားစားဖို႔မေျပာႏွင့္ေရပင္တစ္ခြက္မွ်ဝင္ေအာင္မေသာက္ရေသးေတာ့လည္ပင္းမွာလည္းေျခာက္ကပ္ေနၿပီးတံေတြးကိုပင္မနည္းမ်ိဳခ်ေနရသည္။

ထိုကေလးေလးရဲ႕လက္ကသူ႕မ်က္ႏွာနားေရာက္လာကာပါးေပၚမွာက်န္ရွိေနေသးသည့္မ်က္ရည္အခ်ိဳ႕တို႔ကိုသူ႕ရဲ႕လက္ေသးေသးေဖာင္းေဖာင္းေလးနဲ႕လာသုတ္ေပးရွာသည္။

"ကိုကိုကအမ်ားႀကီးငိုထားတာပဲ"

ပါးႏွစ္ဖက္လုံးကိုေျပာင္ေအာင္သုတ္ေပးၿပီးသြားေတာ့သူ႕အားမ်က္လုံးေလးေတြေမွးသြားသည္အထိၿပဳံးျပၿပီး....

"ကိုကိုေနာက္ဆိုထပ္မငိုနဲ႕ေတာ့ေနာ္" တဲ့။

သူဒီတစ္ခါေတာ့ေခါင္းပဲၿငိမ့္ျပနိုင္ေတာ့သည္။အသက္ကိုေျဖးေျဖးခ်င္းရႉေနရင္းေခါင္းကပိုမူးလာသည္မို႔ထိုေနရာမွထြက္သြားရန္ျပင္လိုက္သည္။

"ကိုကိုသြားေတာ့မလို႔လား"

သူထပ္ၿပီးေခါင္းပဲၿငိမ့္ျပလိုက္ပါသည္။

"ဒါဆိုေကာင္းေကာင္းသြားေနာ္ေနာက္ေန႕မွJaeနဲ႕တူတူေဆာ့မယ္"

ဟုေျပာၿပီးသူ႕အိမ္ဘက္ကိုေျပးထြက္သြားသည့္ကေလးငယ္အားသူအဆုံးထိေသခ်ာလိုက္ၾကည့္မိသည္။စိတ္ထဲမွာလည္းထိုကေလးေလးကိုေက်းဇူးတင္မိေနသည္။သူဒီရပ္ကြက္ကိုစေျပာင္းလာကတည္းကအဲ့ကေလးေလးကိုသတိထားမိခဲ့ေပမဲ့တစ္ခါမွစကားပင္ေသခ်ာမေျပာဖူးခဲ့။

ထိုကေလးေလးေဆာ့ေနတာလည္းျမင္ဖူးသလိုငိုေနတာလည္းျမင္ဖူးခဲ့သည္။ဒါေပမဲ့အေပါင္းအသင္းလည္းမရွိခဲ့ပဲပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ဝင္မဆံ့သည့္သူ႕အဖို႔ေတာ့ထိုကေလးေလးႏွင့္မိတ္ဖြဲ႕ရန္တစ္ခါမွ်ပင္မစဥ္းစားဖူးခဲ့။ဒါေၾကာင့္အဲ့ကေလးေလးငိုေနတာျမင္ရင္ေတာင္သူမျမင္ခ်င္ေယာင္​ေဆာင္ဖူးခဲ့သည္။

ဒါေပမဲ့ထိုကေလးေလးကေတာ့အဲ့လိုမဟုတ္။သူနဲ႕လည္းမခင္ပါဘဲကိုကိုဟုေခၚကာငိုေနသည့္သူ႕ကိုဖက္ေပးၿပီးႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့သည္။သူအားနာမိပါသည္။ဝမ္းလည္းဝမ္းနည္းမိသည္။ၿပီးေတာ့ထပ္ၿပီးေျပာလိုက္ေသးတာေနာက္ေန႕မွတူတူေဆာ့မယ္တဲ့ေလ။

သူအဲ့ကေလးေလးမလာခင္ကခ်ထားခဲ့သည့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကိုထိုကေလးေလးမ်ားသိေနခဲ့ရင္တူတူေဆာ့မယ္လို႔ေျပာပါဦးမလား။သူသက္ျပင္းတစ္ခုကိုခ်လိဳက္သည္။

"Lee Juyeon!!!!"

နာမည္ေခၚသံၾကားလို႔လွည့္​ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ႏွစ္ေယာက္မရွိပါေသာသူရဲ႕ပေထြး။တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုလွ်င္သူ႕အားႏွိပ္စက္ေနသူ။

"မင္းအေမကေသသြားတာေတာင္မင္းကဒီမွာလာၿပီးအေလ လိုက္ေနတယ္ေပါ့!!"

ၾကည့္ရတာအရက္ေသာက္ထားျပန္ၿပီထင္ပါတယ္။သူေအာ္ၿပီးျပန္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ျဖစ္လာမဲ့အက်ိဳးဆက္ေတြကိုမခံနိုင္ေသာေၾကာင့္သာၿငိမ္ခံေနရျခင္းျဖစ္သည္။

"ကြၽန္ေတာ္လာပါၿပီ"

မရွိရွိတဲ့အားကိုထုတ္ၿပီးစကားျပန္ေျပာရင္းေျခလွမ္းမ်ားကိုသူ႕ရဲ႕မသြားခ်င္သည့္အိမ္ဘက္သို႔လွမ္းရသည္။
.............................

ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ေရာက္ေတာ့အေမမရွိေတာ့ဘူးဆိုသည့္အသိစိတ္ျဖင့္နိုးထလာရသည္။အသက္ရွစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အတြက္မိဘေမတၱာကိုလိုအပ္ပါေသာ္လည္းမရနိုင္မွန္းသိေနေတာ့မတတ္နိုင္ဘူးဟုသာသူေတြးမိသည္။

သူမ်ားေတြေျပာၾကတဲ့စကားတစ္ခုရွိတယ္။မျပည့္စုံဘဲခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ဘဝမွာေမြးဖြားလာရတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ကအ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးသားလူႀကီးေတြထက္ကိုရင့္က်က္ေနတတ္တယ္တဲ့။

သူ႕ကိုယ္သူျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္လည္းအဲ့စကားကဟုတ္ေနသေယာင္။သက္ျပင္းတစ္ခုကိုေလးကန္စြာခ်လိဳက္ၿပီးအိပ္ယာထဲမွထကာမ်က္ႏွာသစ္သြားတိုက္ၿပီးေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာလိုက္သည္။

အရင္လို"သားေလးYeonနိုးလာၿပီလား"လို႔ေမးမည့္အေမလည္းမရွိေတာ့မနက္ခင္းကတိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လ်က္ပင္။သူ႕ရဲ႕ပေထြးျဖစ္သူထမလာခင္အထိေပါ့။

အရာရာကသူ႕က္ိုနားလည္ေပးရမဲ့အစားသူကပဲအရာရာကိုလိုက္ၿပီးနားလည္ေပးေနရသည္။ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ရသင့္ရထိုက္တဲ့ေပ်ာ္႐ႊင္မႈလြတ္လပ္မႈေတြဆိုတာေဝးလားေဝး။အနည္းငယ္သိတတ္စအ႐ြယ္ကတည္းကအေမရဲ႕နာက်င္မႈေတြရယ္မ်က္ရည္ေတြရယ္ႏွိပ္စက္ခံရမႈေတြနဲ႕သာႀကီးျပင္းလာရသူမို႔သူ႕ဘဝသူလည္းနာက်ည္းစိတ္ပ်က္မိပါသည္။

ရယ္ေတာ့ရယ္ရသားေနာ္။အခုမွအသက္ရွစ္ႏွစ္ပဲရွိေသးတဲ့ကေလးကသူ႕ဘဝသူစိတ္ပ်က္ေနသတဲ့။ဒီလိုစကားမ်ိဳးကိုသူ႕ေနရာမွာဝင္ခံစားၾကည့္လွ်င္ထပ္ၿပီးေျပာနိုင္ပါ့မလားေတာ့မသိ။ခံစားမႈဆိုတဲ့အရာကအသက္အ႐ြယ္မေ႐ြးရွိတတ္ၾကတာမလို႔သူလည္းခံစားတတ္ပါသည္။

ေကာင္းတဲ့ခံစားခ်က္လားဆိုးတဲ့ခံစားခ်က္လာလည္းသူေကာင္းေကာင္းခြဲတတ္သည္။ဒါေၾကာင့္ဆိုး႐ြားလွတဲ့ခံစားခ်က္ႀကီးေတြကိုရင္ဝယ္ပိုက္ရင္းမနက္စာအတြက္သူ႕ဟာသူျပင္ေနရသည္။ဟိူလူႀကီးသူ႕ပေထြးအတြက္ကေတာ့ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ေပးလိုက္ရင္ရပါၿပီ။သူကေတာ့ေရခဲေသတၱာထဲကအေမဝယ္ထားေပးေလ့ရွိတဲ့ႏြားနို႔ဘူးေလးရယ္ေပါင္မုန့္ထုပ္ကေလးရယ္နဲ႕သာဆိုသူ႕ရဲ႕မနက္စာဟာၿပီးျပည့္စုံသြားခဲ့သည္။

ေကာ္ဖီကိုေဖ်ာ္ဖို႔ေရႏြေးထည့္ေတာ့မနိုင္တာနဲ႕လက္ထဲမွေရႏြေးအိုးျပဳတ္က်ကာလက္ကိုအပူေလာင္ပါေတာ့သည္။

"အား.......Omma!!!!!!!"

သူနာက်င္စြာေအာ္ေတာ့ပေထြးျဖစ္သူကေရာက္လာကာသူ႕အားစိုးရိမ္တစ္ႀကီးနဲ႕လုပ္ေပးမယ္ထင္ပါသလား။မထင္ပါနဲ႕။အပူေလာင္လို႔နီရဲက်ိန္းစပ္ေနတဲ့လက္ကိုေဆာင့္ဆြဲကာထေစၿပီးရိုက္ပါေတာ့သည္။

"အဲ့ေလာက္​ေတာင္နေမာ္နမဲ့နိုင္ရလား.....ေယာက်ာ္းျဖစ္ၿပီးဒါေလး​ေတာင္မနိုင္ဘူးလား"

အျပစ္တင္ေျပာဆိုသံနဲ႕အတူသူ႕ရဲ႕အပူေလာင္ထားသည့္လက္ကိုေရာက်န္တဲ့လက္ကိုပါရိုက္ေနေသာသူ႕ရဲ႕ပေထြးဆီမွ႐ုန္းေပမဲ့အခ်ည္းႏွီးသာ။

သူကငိုေတာ့ဟိုကထပ္ရိုက္နဲ႕ေနာက္ဆုံးပေထြးျဖစ္သူေမာသြားေတာ့မွသာရပ္ေတာ့သည္။အဲ့ေတာ့မွသူလည္းနာက်င္ေနရက္နဲ႕ပင္မ်က္ရည္တို႔ကိုဆက္မက်ေအာင္ထိန္းရင္းအိမ္ထဲမွေျပးထြက္လာခဲ့သည္။

သူ႕ရဲ႕ညာဘက္လက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့အပူေလာင္ထာသည့္ဒဏ္ေၾကာင့္နီရဲလို႔ေနသည္မွာအေရခြံေတာင္လန္ခ်င္ေနသည္။ဘယ္ဘက္လက္ကိုၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္းအရိုက္ခံထားရသည့္ဒဏ္ေၾကာင့္အညိုမဲစြဲလို႔ေနသည္။သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္သူၾကည့္ရင္းထပ္ငိုမိျပန္သည္။

"ကိုကိုေရ.....ကိုကို"

အသံအရမ္းလည္းမက်ယ္အရမ္းလည္းမတိုးသည့္ေလသံေလးျဖင့္ေခၚရာဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ဟိုကေလးေလး။သူကဘယ္လိုလုပ္ၿပီးဒီေရာက္ေနပါလဲလို႔ေတြးေတာ့ခါမွသူေျပးလာလိုက္တာထိုကေလးေလးတို႔ၿခံေဘးနားသစ္ပင္နားေရာက္ေနမွန္းသတိထားမိေတာ့သည္။ဒါေၾကာင့္ဒီကေလးေလးကသူ႕ကိုျမင္တာကိုး။

"ကိုကိုငိုေနျပန္ၿပီလား"

သူကဘာမွေတာ့ျပန္မေျဖမိေပမဲ့ထိုကေလးေလးကမေန႕ကလိုသူ႕ေဘးနားလာထိုင္ကာသူမ်က္ႏွာေပၚကမ်က္ရည္တို႔ကိုမေန႕ကအတိုင္းတစ္ယုတစ္ယသုတ္ေပးရွာသည္။

သူလည္းဘာမွေတာ့မေျပာမိေပမဲ့ဒီအတိုင္းၿငိမ္ခံေနမိသည္။ၿပီးေတာ့မွထိုကေလးေလးကသူ႕လက္ကဒဏ္ရာေတြကိုျမင္သြားၿပီထင္ပါရဲ႕။

"ဟယ္....ကိုကို႔လက္ကနီရဲေနတာပဲဘာျဖစ္တာလဲဟင္"

စိုးရိမ္တစ္ႀကီးနဲ႕ေမးလာရွာသည့္ထိုကေလးေလးအားသူဒီအတိုင္းဘာမွျပန္မေျဖဘဲၾကည့္လို႔ေနသည္။

"အပူေလာင္ထားတာထင္တယ္......ခနေလးေနာ္Jaeေမေမသင္ေပးထားတာရွိတယ္ကိိုကိုဒီမွာခနေလးေစာင့္ေနေနာ္Jaeျပန္လာခဲ့မယ္"

Juyeonေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ေတာ့သူ႕ကိုၿပဳံးျပၿပီးထြက္သြားသည့္ကေလးငယ္။သူလည္းထိုကေလးေလးေျပာသလိုအဲ့အပင္ေအာက္မွာပဲထိုင္ရက္သားေလးေစာင့္ေနလိုက္သည္။

သိပ္မၾကာလိုက္ကေလးေလးျပန္ေရာက္လာၿပီးလက္ထဲမွာလည္းေဆးဘူးေလးပါလာသည္။သူ႕ေရွ႕လည္းေရာက္ေရာထိုင္ခ်ကာသူ႕လက္ကိုဆြဲယူလိုက္သည္။

"ဒါJaeေမေမဝယ္ေပးထားတဲ့ေဆးေလအပူေလာင္ရင္လိမ္းေပးရတယ္တဲ့....."

ဟုေျပာကာသူ႕လက္ကိုေဆးလိမ္းေပးမယ္လုပ္ေတာ့Juyeonအနည္းငယ္တြန့္သြားမိသည္။ဒါကိုသတိထားမိတဲ့ကေလးေလးကလည္းသူ႕ကိုၿပဳံးျပကာ

"မေၾကာက္ပါနဲ႕.....ဒီေဆးကမနာပါဘူးနည္းနည္းေလးပဲစပ္တာခနေလးသည္းခံလိုက္ေနာ္"

ဟုေျပာရင္းသူ႕ရဲ႕အပူေလာင္ေနတဲ့လက္ကိုေဆးေလးလိမ္းေပးရွာသည္။လက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႕ေသေသခ်ာခ်ာလိမ္းေပးရင္းႏႈတ္ခမ္းေလးကလည္းသူမစပ္ေအာင္ေလမႈတ္ေပးေသးသည္။

"မင္းနာမည္ကJaeပဲလား"

Juyeonေမးလိုက္ေတာ့ေဆးလိမ္းေပးရင္းေခါင္းေလးေမာ့ကာၾကည့္လာသည္။

"Jaeနာမည္အျပည့္အစုံကLee JaeHyunပါJaeလို႔ေခၚခ်င္လည္းရတယ္"

"ေအာ္....."

"ကိုကို႔နာမည္ကLee JuYeonမလား"

"ဟုတ္တယ္......ဒါနဲ႕Jaeကအကို႔ကိုဘယ္လိုသိတာလည္း"

"ဒီလိုပါပဲJaeကJaeသေဘာက်တဲ့သူေတြဆိုစိတ္ဝင္စားတယ္ေလအဲ့တာ ကိုကို႔နာမည္ေခၚတာၾကားဖူးလို႔"

"ေနပါဦးJaeကအကို႔ကိုဘယ္တုန္းကစသိတာလည္း"

"ဟိုတစ္ခါတုန္းကကစားကြင္းမွာကိိုကိုဘတ္စကတ္ေဘာေဆာ့တာျမင္ၿပီးသေဘာက်သြားတာ"

"ေအာ္......"

"ဒါဆိုJaeတို႔သူငယ္ခ်င္းလုပ္လို႔ရတယ္မလား"

"သူငယ္ခ်င္း?"

"အင္းေလ"

သူငယ္ခ်င္းဆိုသည္အရာမ်ိဳးကJuyeonဘဝမွာတစ္ခါမွမရွိခဲ့ဖူးေသာအရာျဖစ္တာမလို႔ဒီကေလးေလးကသူ႕အားသူငယ္ခ်င္းလုပ္မယ္လို႔ေျပာတာကိုသူခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖနိုင္ေသးပါ။ဒါေပမဲ့သူလည္းဒီေလာက္ေတာ့ေပ်ာ္ခြင့္ရွိတယ္မလား။သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေလာက္ထားၿပီးတ​စ္ျခားကေလးေတြလိုမ်ိဳးေလ။ဒါေၾကာင့္ထိုကေလးေလးေခါင္းကိုအသာေလးသြားဖြလိုက္ကာ

"ရတာေပါ့Jaeရဲ႕"

အဲ့လိုလည္းေျပာလိုက္ေတာ့သူ႕ကိုသြားေလးေတြေပၚသည္အထိရယ္ျပလာသည့္ထိုကေလးေလး။ဘယ္သူထင္မွာလည္းေနာ္သူငယ္ခ်င္းစလုပ္တဲ့ကေလးေလးကတစ္ခ်ိန္မွာသူ႕ဘဝရဲ႕အေရးပါဆုံးလူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ။

___________________________________________

Thanks for reading🌸